W miesiącu wrześniu w klasie 8 Szkoły Podstawowej została przeprowadzona ankieta z której wynika, że większa część uczniów spędza ponad trzy godziny dziennie przed komputerem, oraz taka sama liczba uczniów stała się ofiarą przemocy w sieci: wyzwisk, wulgaryzmów, obrażania ze strony innych.
Konstruktywny dialog z dzieckiem jest podstawowym środkiem zaradczym. Jeśli rodzice mają poczucie , że ich dziecko spędza zbyt dużo czasu przed komputerem, powinni usiąść obok i szczerze zainteresować się jakie przyczyny powodują, że ich syn lub córka godzinami wpatrują się w monitor.
Kto się obawia, że jego dziecko mogłoby paść ofiarą uzależnienia od gier – czy też od alkoholu lub czegokolwiek innego – powinien przede wszystkim wziąć pod uwagę, że wszelkie uzależnienia są symptomem i wyrazem braku poczucia własnej wartości.
Kluczem do wszystkiego są kompetencje w budowaniu relacji z dzieckiem .
Kompetencje budowania relacji zawierają umiejętności i chęć poważnego traktowania myśli i uczuć osoby, która stoi naprzeciwko.
Poczucie własnej wartości składa się z dwóch wymiarów:
- ilościowego, czyli takiego, ile o sobie wiem i jak dobrze siebie znam,
- jakościowego czyli mojego stosunku do tego, co o sobie wiem, a zatem jak traktuję siebie samego i co o sobie myślę.
Wyobraźmy sobie dziecko, które nie potrafi wspiąć się na drzewo.
Od tego, jak rozwinięte jest jego poczucie własnej wartości będzie zależało to, co o sobie pomyśli.
Może być tym faktem rozczarowane albo wręcz uznać siebie za nieudacznika.
Dla naszego życia ma to decydujące znaczenie… Czy w takich sytuacjach jesteśmy tylko rozczarowani? Czy też wstydzimy się i czujemy jak zero?
Zdrowe poczucie własnej wartości ma to do siebie, że człowiek patrzy na siebie bez złudzeń ale w sposób akceptujący.
Chwaląc dzieci „ Jesteś dzielny! Brawo! Świetnie ci idzie”, nie rozwiniemy w nim poczucia własnej wartości. Pochwały odnoszą się do osiągnięć i wzmacniają jedynie wiarę w siebie. Jeśli chcemy pomóc dzieciom i młodzieży rozwinąć zdrowe poczucie własnej wartości, musimy wyrażać swoje uznanie dla tego kim są.
Patrzymy na młodego człowieka i mówimy: „Widzę że to zajęcie sprawia ci radość” albo
„O! wydajesz się bardzo zdenerwowany. Chyba masz jakieś trudności w szkole”.
W ten sposób wyrażamy nasze spostrzeżenia na temat tego, co dzieje się w dziecku.
Materiał zaczerpnięty z publikacji: Jasper Juul –„Kryzys szkoły” Wydawnictwo MiND, Podkowa Leśna 2014